Natuurlijk RT je zo’n bericht onmiddellijk! Zo’n jongetje moet zsm verenigd worden met de mensen die voor hem zorgen. Maar toen ontstond de volgende conversatie:
Aangezien ik net een tip had gegeven over hoe het WEL moet/kan, (toegegeven, ik was al niet in een al te zonnige bui) gebeurden er ineens vreemde dingen in mijn hoofd. Rode flitsen, rookpluimen, de geur van zwavel... #datsoortdingskes. Na een beetje gehakketak over en weer (lees daarvoor de respectievelijke timelines) heb ik getweet:
Ik weet het: boos weglopen is ALTIJD een zwaktebod. Maar ik ben een tropenmeisje met een dito temperament. En ow ja, ook ik kom uit Suriname, waar alleen al in mijn familie Zeeuws, Ghanees, Arawak, Hindoestaans (en misschien wel meer) bloed verenigd is. Da’s nou net het mooie aan Suriname: die krampachtige hokjesgeest telt daar niet, want iedereen is er zo’n beetje het product van 400 jaar integratie-via-de-genen.
Wat @politiehelmond waarschijnlijk bedoelde is dat er een zwart jongetje van ongeveer 5 jaar was gevonden. Dat hadden ze gewoon moeten zeggen, in plaats van hem aan te duiden als iemand met een Surinaams uiterlijk. Overigens is het ventje inmiddels gelukkig weer bij zijn ouders en we zullen waarschijnlijk nooit horen hoe het precies zat. Maar als het een Pools jongetje was geweest, had niemand hem omschreven als “iemand met een Nederlands uiterlijk”, hoewel beiden over het algemeen wit zijn...
Maar kennelijk kan dat niet in NL: iemand gewoon zwart of wit noemen. Daarover ben ik het dus eens met @EdgeOfEurope. Naar mijn idee komt dat door het denkpatroon (erin gestampt door eeuwen van machtsstrijd, territoriumdrift en ongelijke verdeling in de wereld) dat “wit” een aparte status verdient en dat al het andere maar op een grote hoop (Buitenlands? Ellende? Armoede? Zieligheid? Domheid? Problemen!) mag worden gesmeten. DAAR word ik boos om! En vooral omdat het denkpatroon op ZOVEEL manieren doordreunt. Ik zou talloze voorbeelden kunnen noemen, maar houd het voor nu even dicht bij huis...
Mijn zus @AishaHunkar vecht voor een zo normaal mogelijk leven met artsen die zich geen raad met haar weten. Zij wordt stelselmatig benaderd als een soort randdebiel. Niet omdat ze haar situatie niet begrijpt (lees haar blog: Birdwatch), maar omdat ze er niet uitziet als iemand die beter weet dan alle artsen bij elkaar. Terwijl ze hyperintelligent is, haar research doet en haar lichaam heel goed aanvoelt.
Mijn andere zus (niet op twitter) heeft een mooie baan bij een universiteit waar zij onlangs te horen kreeg dat zij waarschijnlijk zo assertief is omdat “dat past in het profiel van mensen die zich omhoog hebben gewerkt”. Ik wist niet dat een goede opleiding volgen en een carrière nastreven gelijk stonden aan “je omhoog werken”...
Ik heb zelf vaak genoeg moeten horen dat ik niet zoveel kritiek moest hebben op mijn vroegere werkomgeving, omdat ik toch “dankbaar moet zijn voor de kansen die mij werden geboden”. Dankbaar? Kansen? Alsof ik niet gewoon best adequaat mijn werk doe! Alsof ik niet volgens velen een aanwinst was bij de o zo dooie omroep! Alsof ik geen recht heb op een mening...
Ik wil wat doen aan dat denkpatroon. De wereld is van ons allemaal! We hebben allemaal onze talenten en beperkingen, moeten allemaal werken voor ons geld, hebben allemaal weleens liefdesverdriet of een slechte bui. Het kan en mag in 2010 niet meer zo zijn dat er mensen zijn die zich om wat voor reden dan ook verhevener voelen dan anderen. Helaas is #Twitter er niet echt een medium voor, vanwege de beperking van 140 karakters. Maar ik werk eraan. Wie weet hebben jullie ideeën? Ik hoor ze graag!
Aldith Hunkar
Ik weet het: boos weglopen is ALTIJD een zwaktebod. Maar ik ben een tropenmeisje met een dito temperament. En ow ja, ook ik kom uit Suriname, waar alleen al in mijn familie Zeeuws, Ghanees, Arawak, Hindoestaans (en misschien wel meer) bloed verenigd is. Da’s nou net het mooie aan Suriname: die krampachtige hokjesgeest telt daar niet, want iedereen is er zo’n beetje het product van 400 jaar integratie-via-de-genen.
Wat @politiehelmond waarschijnlijk bedoelde is dat er een zwart jongetje van ongeveer 5 jaar was gevonden. Dat hadden ze gewoon moeten zeggen, in plaats van hem aan te duiden als iemand met een Surinaams uiterlijk. Overigens is het ventje inmiddels gelukkig weer bij zijn ouders en we zullen waarschijnlijk nooit horen hoe het precies zat. Maar als het een Pools jongetje was geweest, had niemand hem omschreven als “iemand met een Nederlands uiterlijk”, hoewel beiden over het algemeen wit zijn...
Maar kennelijk kan dat niet in NL: iemand gewoon zwart of wit noemen. Daarover ben ik het dus eens met @EdgeOfEurope. Naar mijn idee komt dat door het denkpatroon (erin gestampt door eeuwen van machtsstrijd, territoriumdrift en ongelijke verdeling in de wereld) dat “wit” een aparte status verdient en dat al het andere maar op een grote hoop (Buitenlands? Ellende? Armoede? Zieligheid? Domheid? Problemen!) mag worden gesmeten. DAAR word ik boos om! En vooral omdat het denkpatroon op ZOVEEL manieren doordreunt. Ik zou talloze voorbeelden kunnen noemen, maar houd het voor nu even dicht bij huis...
Mijn zus @AishaHunkar vecht voor een zo normaal mogelijk leven met artsen die zich geen raad met haar weten. Zij wordt stelselmatig benaderd als een soort randdebiel. Niet omdat ze haar situatie niet begrijpt (lees haar blog: Birdwatch), maar omdat ze er niet uitziet als iemand die beter weet dan alle artsen bij elkaar. Terwijl ze hyperintelligent is, haar research doet en haar lichaam heel goed aanvoelt.
Mijn andere zus (niet op twitter) heeft een mooie baan bij een universiteit waar zij onlangs te horen kreeg dat zij waarschijnlijk zo assertief is omdat “dat past in het profiel van mensen die zich omhoog hebben gewerkt”. Ik wist niet dat een goede opleiding volgen en een carrière nastreven gelijk stonden aan “je omhoog werken”...
Ik heb zelf vaak genoeg moeten horen dat ik niet zoveel kritiek moest hebben op mijn vroegere werkomgeving, omdat ik toch “dankbaar moet zijn voor de kansen die mij werden geboden”. Dankbaar? Kansen? Alsof ik niet gewoon best adequaat mijn werk doe! Alsof ik niet volgens velen een aanwinst was bij de o zo dooie omroep! Alsof ik geen recht heb op een mening...
Ik wil wat doen aan dat denkpatroon. De wereld is van ons allemaal! We hebben allemaal onze talenten en beperkingen, moeten allemaal werken voor ons geld, hebben allemaal weleens liefdesverdriet of een slechte bui. Het kan en mag in 2010 niet meer zo zijn dat er mensen zijn die zich om wat voor reden dan ook verhevener voelen dan anderen. Helaas is #Twitter er niet echt een medium voor, vanwege de beperking van 140 karakters. Maar ik werk eraan. Wie weet hebben jullie ideeën? Ik hoor ze graag!
Aldith Hunkar
